Mijn vader is 61 jaar en ruim anderhalf jaar zwaar depressief. 1 juli jl. heeft hij te horen gekregen dat hij een uitgezaaide vorm van darmkanker heeft terwijl hij dus al depressief was!
Dat doet zo'n depressie uiteraard niet goed (op z'n zachts uitgedrukt). Hij kwam zijn stoel niet meer uit, en huilde bijna aldoor, hat last van angstzweet etc. etc.
Eigenlijk wil hij nog veel dingen doen, vooral omdat hij niet oud zal worden. Maar de angst en de depressie hingen als een paraplu over hem heen waardoor hij tot helemaal niets kwam dan zitten en piekeren en bang zijn.
Door de Prozac ziet hij nu toch weer kleine puntjes licht.
En komt weer wat tot leven. Hij pakt weer wat dingen aan en het hele zware is er af. Hij wordt zelfs weer een vader voor mij.
Zonder Prozac had hij nog zo gezeten als hij zat. En dat was heel zwaar. Zowel voor hem zelf als voor zijn omgeving.
Daarom vind ik het ECHT SCHOFTIG om zo negatief te oordelen. Voor mensen als mijn vader die echt depressief zijn is het een uitkomst van onschatbare waarde!!!!!
WAAROM BELICHTEN JULLY DAT NIET????????????
| LET OP: Dit topic is meer dan drie jaar geleden geplaatst. De informatie is mogelijk verouderd. |
