[ archief ] beukennootjes

[vidicam]

Beukennootjes


Onze hoofdboskabouter Balkje heeft gesproken en het moet gezegd worden, een heel mooi sprookje. De meeste toehoorders in het sprookjesbos moesten zelfs een traantje wegpinken.

Het bos had een moeilijke tijd achter de rug, door de hebzucht van enkele dieren was het bos bijna aan de rand van de afgrond gekomen.

Daar hadden wij b.v. de grootgrutter Hoeve, een ram met mooie horens welke in het dierenbos verantwoordelijk was voor het verdelen van het voedsel.
In de vette jaren toen het nog goed ging met het bos stroomde de beukennootjes rijkelijk de voorraadschuren van de grootgrutter binnen.
Zoveel zelfs, dat ram Hoeve er over dacht om winkels te openen in het verre buitenbos.
De controle over grote afstand was immers geen belemmering. Er waren snelle postduif verbindingen en er waren zelfs spreekkabels aangelegd naar het verre buitenbos.
Uiteindelijk ging het toch mis, omdat er rammen waren die net zo mooi wilden wonen als de opperram Hoeve. Zij dachten, wat jij kunt, dat kunnen wij ook, graaien in de grote beukenbak.
Het gevolg was, dat de bodem van de beukenbak snel inzicht kwam.

Nu waren er ook dieren die, gedreven door hebzucht en afgunst, beukennootjes hadden uitgeleend aan de beukenbeurs.
De beurs, die onder toezicht stond van mijnheer van Leeuw, leende de beukennootjes uit aan opperram Hoeve en aan andere dieren die mooie ideeën hadden om van de beukennootjes veel meer beukennootjes te maken.
Mijnheer van Leeuw had nogal slechte ogen, wat het toezicht op de beukenbeurs niet ten goede kwam.

Zo kon het gebeuren dat op zekere dag de dieren er achter kwamen dat al hun beukennootjes verdwenen ware. Maar ja, toen was het al te laat.
Ze hebben nog geprobeerd erachter te komen waar de beukennootjes gebleven waren, maar het spoor liep dood in het hoge Alpenbos.
De dieren in het hoge Alpenbos wilden niet vertellen waar de beukennootjes opgeslagen lagen, daar hun belooft was, dat zij er ook van mochten eten, vandaar.
.
Opperram Hoeve werd aan de kant geschoven en vervangen door heer Molberg uit het hoge Noorderbos.
Sommige dieren vonden dat ram Hoeve gestraft moest worden voor zijn onverantwoordelijk gedrag, maar mijnheer Uil wie dit soort zaken moest beoordelen kon niet tot een uitspraak komen, daar hij geen bewijs had tegen ram Hoeve.
Mijnheer Uil kon niet ingaan op de verklaringen van mijnheer van Leeuw omdat de ogen van Leeuw niet zo goed waren.

Heer Molberg wilde wel komen, maar alleen als de dieren bereidt waren om heer Molberg 10 miljoen beukennootjes per jaar te betalen.
Het was wel erg veel gevraagd, maar de heer Molberg had een heel goede naam en hij moest natuurlijk wel een héél jaar lang voor zoveel beukennootjes werken en dat valt niet mee.

En dan was er, om niet te vergeten, ook nog mevrouw Das.
Zij woonde op de Brink in een heel mooie eikenboom en alle dieren waren een beetje jaloers op haar.
Mevrouw Das had haar vele beukennootjes verdiend met het aanleggen van de spreekkabels naar het verre verre buitenbos en ook mevrouw Das had beukennootjes geleend bij de beukenbeurs van mijnheer van Leeuw.
Op de dag dat zij een rekening opende bij de beukenbeurs stonden er `s avonds foto`s in de bostelegraaf waarop mevrouw Das met beide duimen omhoog stond, als teken dat het allemaal wel goed zat.
En dat moet ook wel, want iemand die op de Brink woont is te vertrouwen.

De grootste gebruiker van de spreekkabels was grootgrutter Hoeve, maar omdat deze zijn eigen beukenbak leeg geroofd had, kon hij mevrouw Das niet meer betalen.
Mevrouw Das was trouwens ook niet vies van beukennootjes.
De bril van mijnheer van Leeuw lag tijdens deze gebeurtenissen bij de brillenmaker.
Het was hem dan ook niet kwalijk te nemen dat hij niet alles in de gaten kon houden,
hij was praktisch blind.
En zo kon het gebeuren, dat alle beukennootjes richting het hoge Alpenbos verdwenen.
Naar het schijnt is mevrouw Das, al het geroddel moe, vertrokken naar het verre zuiden bos.
Het bos is niet zo mooi als het bos waar zij woonde, maar de zon schijnt er wel altijd en dat maakt een boel goed.
Op de heenreis is ze ook nog even langs geweest bij haar nicht in het hoge Alpenbos.

De problemen waarvoor boskabouter Balkje stond waren niet gering.
Hij was niet alleen de baas, er waren ook nog andere dieren die wat te zeggen hadden.
Zo had je de sluwe vos Blinkhorst, een echte ijdeltuit.
Bij vos Blinkhorst had zich het idee in de kleine hersens vastgezet, dat de bezigheden in het bos beter overgelaten konden worden aan de dieren zelf en niet aan de bestuurders van het bos.
Dan komt het vanzelf goed, was zijn mening.
Er werd ook gefluisterd dat hij een moeilijke cursus had gevolgd in het verre buitenbos.
Een bos naar zijn hart, de meeste dieren deden daar alles zelf.
Het was de ijdeltuit Blinkhorst niet opgevallen, dat er daar ook dieren waren, die niet mee konden komen met al dat zelfgedoe.
Volgens vos Blinkhorst was het hun eigen schuld, dan hadden ze maar beter moeten opletten op de bosschool.
Hij vond zichzelf dan ook een deskundige en dulde geen tegenspraak.

Nu had de tijd ook niet stilgestaan in het sprookjesbos. De dieren hadden zelfs stroom gekregen.
Deze stroom werd opgewekt met dynamo`s welke de dieren hadden gevonden op een grote berg met afval even buiten het bos.
De dieren hadden met elkaar afgesproken, dat iedereen beurtelings een dag in de week de dynamo’s zouden bedienen.
Op deze manier konden zij de prijs laag houden er werd per dierenfamilie 3 beukennootjes per maand betaald.
Onze ijdeltuit vos Blinkhorst was het daar niet mee eens.
De dynamofabriek moest commercieel worden en winst maken.
Er moesten meer dynamofabrieken komen, dan pas zouden de dieren nog minder voor hun stroom hoeven te betalen.
Nu was het toeval dat vos Blinkhorst een neef had die wel wat zag in een eigen dynamo fabriek.
Deze neef Fret Boersna mocht zelf zeggen wat voor een beloning hij zou krijgen voor deze zware en verantwoordelijke taak .
Nou daar had neef Fret Boersna geen moeite mee. Hij dacht dat hij, wanneer hij goed zijn best deed, wel recht had op 821.000 beukennootjes.
Per jaar wel te verstaan.
Binnen korte tijd moesten de dierenfamilies in het bos geen 3 maar 10 beukennootjes betalen voor hun stroom.

Kabouter Balkje moest al dit genante gegraai proberen goed te praten, maar daar had Balkje toch wel een beetje moeite mee.
Dat kwam omdat kabouter Balkje in de bosgod Sater geloofde en er was hem door zijn ouders geleerd dat je goed moest zijn voor je mededieren.
Waarom Balkje geloofde wist hij niet zo goed uit te leggen, maar het had iets te maken met het bos, dat toch maar zo vanzelf groeide. Ook de veranderingen van de jaargetijden en het onweer met zijn donder en bliksem deden Balkje beseffen dat er wel zoiets moest zijn als een bosgod.
Hij ging ook elke week trouw naar de Kerkeik waar een vertegenwoordiger van de bosgod zijn kleine oortjes kietelde en hem er op wees vooral goed te zijn voor de mededieren.
En dat was nu net wat kabouter Balkje benauwde.
`s Nachts werd hij wakker in zijn kleine kabouterbedje badend in het zweet en droomde dan van de straf welke de bosgod Sater voor hem in petto had.
Hij droomde van een grote korf met brandende beukennootjes waarboven hij langzaam geroosterd werd.
De bosgod Sater was dan wel een god van de liefde, maar zijn wraak was meedogenloos.

De bestuurders hadden met de andere dieren afgesproken, dat elk dier een bijdrage zou doen in de gezamenlijke beukennootjeskist.
Deze kist stond in de grote bestuurdersboom midden in het bos en uit deze beukennootjes kist werden alle zaken bekostigd die je zo al tegen komt in het dierenbos.
B.v. de bospaden die onderhouden moesten worden en het onderwijs aan de kleine diertjes.
Natuurlijk moest er ook voor de noodlijdende dieren gezorgd worden, al was vos Blinkhorst het daar niet mee eens, om de ons bekende reden.
Een belangrijke kostenpost was de zorg voor de dieren en dan vooral hun gezondheid.
Er waren dieren die ziek werden of een poot braken . De dieren hadden afgesproken, dat ze voor elkaar zouden zorgen als ze ziek en hulpbehoevend werden en iedereen betaalde hier aan mee.
Het ene dier betaalde wat meer nootjes dan het andere dier, daar had niemand moeite mee behalve dan vos Blinkhorst, maar dat wisten wij al.

De zorg koste zakken vol met beukennootjes en dat kwam niet omdat de zorg zelf zoveel beukennootjes koste; nee, dat kwam omdat de dieren welke opdracht hadden gekregen van de bestuurders om met de beukennootjes de zorg te betalen zelf heel veel nootjes nodig hadden.
Er was niet precies te achterhalen waar alle beukennootjes bleven, maar het was wel opvallend dat veel van de dieren, die verantwoordelijk waren voor de verdeling, steeds mooier en groter gingen wonen.

Maar goed, er was natuurlijk iemand aangesteld om de beukennootjeskist te beheren en dat was eekhoorn Zalmpje.
Zalmpje was heel goed met beukennootjes. Hij wist de nootjes altijd op de meest rare plekken te vinden, terwijl andere dieren daar toch ook al eerder gezocht hadden.
Natuurlijk verstopten de dieren wel eens beukennootjes welke zij niet eerlijk verdiend hadden, maar Zalmpje wist ze bijna altijd te vinden
Er waren zelfs dieren die hun nootjes in het verre Alpenbos verstopten en daar had Zalmpje wat meer moeite mee, dat kwam hoofdzakelijk omdat de dieren in het verre Alpenbos niet mee wilden werken.
Hij was er ook nooit achter gekomen waar ram Hoeve en mevrouw Das hun nootjes verstopt hadden en dat zat Zalmpje niet lekker.
Eekhoorn Zalmpje kon ook goed rekenen met de beukennootjes, hij kon optellen en aftrekken.
Zelfs vermenigvuldigen was geen geheim voor hem en hij kon het allermoeilijkste,’n percentage van de nootjes uitrekenen.
Nou, dat deden niet veel dieren hem na.
Al vonden heel veel dieren, dat al het gegoochel met de beukennootjes niet altijd te volgen was en er werd zelf gefluisterd dat sommige berekeningen Zalmpje goed uitkwamen.
Je kon alles zeggen van Zalmpje, maar eerlijk was hij wel.

Door al het gegraai van sommige dieren was de bodem van de beukennootjeskist in zicht gekomen en Zalmpje had daarom de beukennootjesheffing in het begin van het bosjaar met 2 nootjes verhoogd.
Gelukkig waren er ook veel nootjes binnen gekomen van het moerasgas. Dit werd steeds meer gebruikt door de dieren om op te koken en om hun bomen en holen te verwarmen.
Nu was Zalmpje heel slim geweest en had wat extra nootjes op het moerasgas gelegd, zodat er heel veel beukennootjes naar de beukennootjeskist vloeiden.
Er stond al met grote chocoladeletters op de voorpagina van de bostelegraaf, dat het nu wel erg veel nootjes waren, die Zalmpje ontving en de dieren begonnen dan ook te mokken.
Eekhoorn Zalmpje werd wel moe van al dat gezeur, ze hadden hem aangesteld om de beukennootjeskist te beheren en nu begonnen ze weer te zeuren dat ze geen nootjes meer hadden om andere dingen te kopen.

Van dit zooitje ongeregeld was kabouter Balkje de baas en soms dacht hij, was ik er maar nooit aan begonnen.
Hij begreep ook niet waar al dat gegraai vandaan kwam. Soms dacht hij, zou het een virus zijn?
Een graaivirus welk elk dier besmette.
Hij wist wel dat de familie Kraai vaak op het verre Oostenbos vloog en kraai en graai scheelde maar één letter.
Nee, dat kon niet waar zijn en gelovig Balkje mocht geen kwaad denken van andere dieren, dat had hij zo geleerd op de zondagsschool.

Balkje had momenteel veel problemen met kikvorst Lagervorst, deze was bezig met de herziening van het zorgstelsel zoals hij dat zo mooi kon zeggen.
Het zat eekhoorn Zalmpje en kabouter Balkje niet lekker dat er zoveel beukennootjes verdwenen in de zorg.
En kikvorst Lagervorst moest dat allemaal haarfijn uitpluizen.
Nu was er een probleem. Kikker Lagervorst kon niet zo goed rekenen. Hij maakte fout op fout en Zalmpje had hem daarop al vele malen betrapt.
In plaats van op te tellen trok hij getallen af en nog meer van die stomme fouten.
Het ergste was dat Zalmpje de fouten weer moest goedmaken met de beukennootjes uit de gezamenlijke beukennootjeskist.
Kikker Lagervorst was in de leer geweest bij vos Blinkhorst en had toch wat van zijn ideeën over zelfdoen overgenomen.
Zo vond Lagervorst ook, dat ieder dier hetzelfde aantal nootjes moest betalen voor de zorg.
Wat natuurlijk helemaal niet kon, je hebt nu eenmaal dieren die wat meer kunnen missen dan andere dieren.
En dan moest Zalmpje weer met speciale beukennootjesregelingen komen om het weer recht te breien.
Lagervorst moest ook zijn vriendjes welke de uitbetalingen van de nootjes deden, de “zorgbetalers”, te vriend houden.
Ze hadden hem beloofd, dat hij een mooie baan kon krijgen als hij na de termijn van vier jaar ontslagen werd bij het bosbestuur.
De belofte hield ook een mooi salaris in, een Lagervorst waardige beloning.
De dieren hadden het al bij de dynamofabriek gezien, sommige dieren gingen wel 100 nootjes per maand meer betalen.
De nieuwe zorg van kikker Lagervorst ging de dieren een heleboel nootjes kosten.
De “zorgbetalers” begonnen ook al te mekkeren dat de nootjesgrens omhoog moest.
Ze konden er niet van rondkomen er waren inmiddels al 36, “zorgbetalers” in het sprookjesbos. Schijnbaar was het een lucratieve bezigheid.

Maar ja, de dieren kwamen in opstand en wilden dat Zalmpje iets van de vele beukennootjes teruggaf welke hij eerst van hun afgepakt had.
Wij hadden al gezien dat Zalmpje heel goed kon goochelen met de nootjes en zulke ingewikkelde op en aftellingen kon maken, dat niemand er meer wijs uit kon.
Het knappe was, iedereen geloofde dat elk dier er volgend jaar op vooruit ging.
Nou ja, elk dier is een beetje veel gezegd, er waren natuurlijk dieren die ook konden rekenen en die kwamen tot heel andere uitkomsten.
Er werden, om de feestelijke stemming te ondersteunen, spiegeltjes en kraaltjes uitgedeeld aan het einde van de toespraak.
Iedereen ging glimlachend naar huis. Nou ja…. Bijna iedereen!
Gelukkig waren er toch een paar dieren, die toch enige vraagtekens zetten bij de gedane beloftes van de hoofdboskabouter.

Het was een echt sprookjes bos.


Copyright: neyenhuys Almere

[S.]

Wat ik me nu afvraag: zullen de leden van de 2e kamer ook Tros-radar forum lezen?
Ik zou het leuk vinden als er hier reacties komen van JP. Balkenende, G. Zalm en anderen.

[fuzzy]

Die geloven niet in sprookjes !

[topery]

En ik ben bij het eerste beukenootje de motivatie kwijtgeraakt om verder te lezen