| LET OP: Dit topic is meer dan drie jaar geleden geplaatst. De informatie is mogelijk verouderd. |
[ archief ] Tegengas voor Partij Van de Afbraak
Re: Tegengas voor Partij Van de Afbraak
Het normaliseringsstreven van de workfare aanpak heeft echter tot doel, zoveel mogelijk mensen tijdelijk geschikt te maken als gestandariseerde, ‘normale’ kant en klare arbeidskracht voor de kapitalistische productie tegen een zo laag mogelijke prijs. Wie niet aan die norm kan voldoen of er niet in slaagt die norm te bereiken is schuldig.
Het door Wyss uitgebreid geanalyseerde brandmerken van de bijstandsgerechtigden en in zijn algemeenheid leden van een onderklasse wordt georganiseerd in ‘begeleiding’, onder controle houden en pogingen tot ‘normalisering’ op basis van een beleid met verschillende stadia van ontwikkeling. Het is een soort trap met verschillende hierarchisch ingedeelde treden, waarbij de bedoeling is dat de betrokkenen promoveren naar een steeds hogere trede. Op iedere trede worden andere beheersinstrumenten ingezet. In Amsterdam kent deze trap maar liefst zeven treden, waarbij de bovenste, zevende trede het betaalde werk is. Wyss onderscheidt drie hoofdstadia.
Op de onderste trede van de workfare-programma’s gaat het erom, de afwezige bereidheid tot werken en het onvermogen tot werken van de werkloze bijstandsgerechtigden te demonstreren en ten toon te spreiden. Daarvoor worden door de uitvoeringsinstanties bij de betrokkenen bepaalde beperkingen betreffende de bereidheid tot werken in een diagnose vastgesteld terwijl er tegelijkertijd bijzondere maatregelen worden genomen, waarmee die beperkingen overwonnen kunnen worden. In speciale scholings en arbeidsinzet programma’ s worden arbeidskrachten deugden als punctualiteit, op tijd komen, hoffelijkheid tegenover meerderen, bereidheid ingezet te worden etc. bijgebracht. Ook kan tot de eerste trap behoren dat men bepaalde therapien moet volgen om allerlei persoonlijke ‘zwakheden’ of gebrek aan motivatie te bestrijden. De kern van deze programma’s bestaat er dus uit de werklozen de schuld voor hun werkloosheid in de schoenen te schuiven. Natuurlijk ontdekken de betrokkenen zelf ook dat dit gebeurt. Daarom kent de benadering van de betrokkenen door de klantmanager een bepaald patroon. Zodra iemand niet van zijn of haar schuld overtuigd is, kritische opmerkingen maakt, aangeeft dat de voorgestelde maatregelen geen oplossing zijn, dan reageert de klantmanager keihard en scherp. En wanneer iemand dan akkoord gaat met de voorgestelde maatregel en zo te zeggen ingestemd heeft met het schuldig zijn aan het niet ‘normaal’ functioneren, wordt de klantmanager plotseling uiterst voorkomend en welwillend.
Op de volgende, tweede trede worden de betrokkenen gedwongen te gaan ‘werken’, in gesubsidieerde banen of met behoud van uitkering. In de verschillende landen worden daarvoor van elkaar afwijkende systemen ontwikkeld. 1 euro jobs, participatiebanen, etc. Feitelijk gaat het er ook in dit stadium om, te demonstreren dat de betrokkenen niet ‘normaal’ kunnen werken, cq als ‘onzelfstandige’ persoonlijkheden naar voren te brengen. Het gaat hier om arbeid die van betekenis ontdaan is omdat het ‘additioneel’, aanvullend moet zijn, en waarvoor geen overheidsbudgetten beschikbaar zijn en om arbeid die niet commercieel geexploiteerd kan worden. Het gaat om diverse werkzaamheden, zoals het schoonmaken van parken, graffiti verwijderen, recycling van afval. In Zwitserland noemt Wyss het voorbeeld van het timmeren van goedkope doodskisten voor mensen die niets hebben nagelaten en hun eigen begrafenis niet kunnen betalen. Kort door de bocht gezegd stelt Wyss, dat de als afval gestigmatiseerde mensen het afval van de maatschappij zo goedkoop mogelijk moeten opruimen.
In de derde fase- die moet leiden tot een ‘normaal’ gedrag in een ‘normale’ baan worden de bijstandsgerechtigden in het bedrijfsleven tewerk gesteld, waar ze echter ook niet als de andere werknemers worden behandeld, maar als een soort arbeider die tijdelijk ‘ingeleend’ wordt of tijdelijk tewerk gesteld met een fikse loonkostensubsidie. In de Verenigde Staten ontstaan hele overkoepelende netwerken van grote ondernemingen die op deze manier duizenden arbeidskrachten tijdelijk- voor een half jaar of een jaar- in dienst nemen, om dan weer over te schakelen op andere.
In de verschillende fasen worden in verschillende landen uiteenlopende regelingen getroffen, maar die zijn alle gebaseerd op dezelfde hierboven genoemde principes.
Het door Wyss uitgebreid geanalyseerde brandmerken van de bijstandsgerechtigden en in zijn algemeenheid leden van een onderklasse wordt georganiseerd in ‘begeleiding’, onder controle houden en pogingen tot ‘normalisering’ op basis van een beleid met verschillende stadia van ontwikkeling. Het is een soort trap met verschillende hierarchisch ingedeelde treden, waarbij de bedoeling is dat de betrokkenen promoveren naar een steeds hogere trede. Op iedere trede worden andere beheersinstrumenten ingezet. In Amsterdam kent deze trap maar liefst zeven treden, waarbij de bovenste, zevende trede het betaalde werk is. Wyss onderscheidt drie hoofdstadia.
Op de onderste trede van de workfare-programma’s gaat het erom, de afwezige bereidheid tot werken en het onvermogen tot werken van de werkloze bijstandsgerechtigden te demonstreren en ten toon te spreiden. Daarvoor worden door de uitvoeringsinstanties bij de betrokkenen bepaalde beperkingen betreffende de bereidheid tot werken in een diagnose vastgesteld terwijl er tegelijkertijd bijzondere maatregelen worden genomen, waarmee die beperkingen overwonnen kunnen worden. In speciale scholings en arbeidsinzet programma’ s worden arbeidskrachten deugden als punctualiteit, op tijd komen, hoffelijkheid tegenover meerderen, bereidheid ingezet te worden etc. bijgebracht. Ook kan tot de eerste trap behoren dat men bepaalde therapien moet volgen om allerlei persoonlijke ‘zwakheden’ of gebrek aan motivatie te bestrijden. De kern van deze programma’s bestaat er dus uit de werklozen de schuld voor hun werkloosheid in de schoenen te schuiven. Natuurlijk ontdekken de betrokkenen zelf ook dat dit gebeurt. Daarom kent de benadering van de betrokkenen door de klantmanager een bepaald patroon. Zodra iemand niet van zijn of haar schuld overtuigd is, kritische opmerkingen maakt, aangeeft dat de voorgestelde maatregelen geen oplossing zijn, dan reageert de klantmanager keihard en scherp. En wanneer iemand dan akkoord gaat met de voorgestelde maatregel en zo te zeggen ingestemd heeft met het schuldig zijn aan het niet ‘normaal’ functioneren, wordt de klantmanager plotseling uiterst voorkomend en welwillend.
Op de volgende, tweede trede worden de betrokkenen gedwongen te gaan ‘werken’, in gesubsidieerde banen of met behoud van uitkering. In de verschillende landen worden daarvoor van elkaar afwijkende systemen ontwikkeld. 1 euro jobs, participatiebanen, etc. Feitelijk gaat het er ook in dit stadium om, te demonstreren dat de betrokkenen niet ‘normaal’ kunnen werken, cq als ‘onzelfstandige’ persoonlijkheden naar voren te brengen. Het gaat hier om arbeid die van betekenis ontdaan is omdat het ‘additioneel’, aanvullend moet zijn, en waarvoor geen overheidsbudgetten beschikbaar zijn en om arbeid die niet commercieel geexploiteerd kan worden. Het gaat om diverse werkzaamheden, zoals het schoonmaken van parken, graffiti verwijderen, recycling van afval. In Zwitserland noemt Wyss het voorbeeld van het timmeren van goedkope doodskisten voor mensen die niets hebben nagelaten en hun eigen begrafenis niet kunnen betalen. Kort door de bocht gezegd stelt Wyss, dat de als afval gestigmatiseerde mensen het afval van de maatschappij zo goedkoop mogelijk moeten opruimen.
In de derde fase- die moet leiden tot een ‘normaal’ gedrag in een ‘normale’ baan worden de bijstandsgerechtigden in het bedrijfsleven tewerk gesteld, waar ze echter ook niet als de andere werknemers worden behandeld, maar als een soort arbeider die tijdelijk ‘ingeleend’ wordt of tijdelijk tewerk gesteld met een fikse loonkostensubsidie. In de Verenigde Staten ontstaan hele overkoepelende netwerken van grote ondernemingen die op deze manier duizenden arbeidskrachten tijdelijk- voor een half jaar of een jaar- in dienst nemen, om dan weer over te schakelen op andere.
In de verschillende fasen worden in verschillende landen uiteenlopende regelingen getroffen, maar die zijn alle gebaseerd op dezelfde hierboven genoemde principes.
Re: Tegengas voor Partij Van de Afbraak
ach ja,
tegenwoordig ook een fulltime job "bijstandsgerechtigd" .
valt niet mee om "bijstandsgerechtigd" te zijn.
de zweep erover en werken met jullie luie donder i.p.v uitvreten op kosten van de maatschappij
tegenwoordig ook een fulltime job "bijstandsgerechtigd" .
valt niet mee om "bijstandsgerechtigd" te zijn.
de zweep erover en werken met jullie luie donder i.p.v uitvreten op kosten van de maatschappij
Laatst gewijzigd door puma73 op 05 sep 2008 11:20, 1 keer totaal gewijzigd.
Re: Tegengas voor Partij Van de Afbraak
En zet jij even je spellingcontrole aan voortaan? M o n g o o l t j e.ach ja,
tegenwoordig ook een fulltime job "bijstandsgerechtigd" .
valt miet mee om "bijstandsgerechtigd" te zijn.
de zweep erover en werken met jullie luie donder i.p.v uitvreten op kosten van de maatschappij
Goed stukje Langhaar.
Re: Tegengas voor Partij Van de Afbraak
schelden eddie is meestal een teken van onmacht,dat men niet op een normale manier kan reageren omdat men gelijk heeft.
Het wordt hoog tijd dat men uitvreters van de maatschappij gedwongen laat werken want uit zich zelf doen ze het niet, ze zitten liever achter de computer te janken hoeveel misbruik wordt gemaakt van die arme "bijstandsgerechtigden"
Het wordt hoog tijd dat men uitvreters van de maatschappij gedwongen laat werken want uit zich zelf doen ze het niet, ze zitten liever achter de computer te janken hoeveel misbruik wordt gemaakt van die arme "bijstandsgerechtigden"
Re: Tegengas voor Partij Van de Afbraak
puma73,
Als je niet weet waar je over praat, dan kan je beter je mond houden.
Is een gezegde.
Mag je wel de computer gebruiken van je moeder?
Als je niet weet waar je over praat, dan kan je beter je mond houden.
Is een gezegde.
Mag je wel de computer gebruiken van je moeder?
Re: Tegengas voor Partij Van de Afbraak
Ik heb langer gewerkt en mezelf nuttig gemaakt in de maatschappij dan jij ooit zult doen.
Ook jij hebt niet echt een passend antwoord want jij begint gelijk men denigrerende opmerkingen.
en ik weet waar ik over praat.
Ook jij hebt niet echt een passend antwoord want jij begint gelijk men denigrerende opmerkingen.
en ik weet waar ik over praat.
Re: Tegengas voor Partij Van de Afbraak
Ken jij mij?Ik heb langer gewerkt en mezelf nuttig gemaakt in de maatschappij dan jij ooit zult doen.
De opmerking vind ik passend.Ook jij hebt niet echt een passend antwoord want jij begint gelijk men denigrerende opmerkingen.
Re: Tegengas voor Partij Van de Afbraak
zo te lezen zitten jullie (langhaar en Eddie 2) met een wwb uitkering. Heel vervelend dat jullie geen werk hebben. Maar ik neem aan dat het niet hebben van werk geen vrijwillig keuze is.
Er zijn heel veel mensen die wel "vrijwillig" een wwb uitkering hebben en ik ben van menig dat daar wat aan gedaan worden. links om of rechts om.
Er zijn heel veel mensen die wel "vrijwillig" een wwb uitkering hebben en ik ben van menig dat daar wat aan gedaan worden. links om of rechts om.
Re: Tegengas voor Partij Van de Afbraak
schelden eddie is meestal een teken van onmacht,dat men niet op een normale manier kan reageren omdat men gelijk heeft.
Ook jij hebt niet echt een passend antwoord want jij begint gelijk men denigrerende opmerkingen.
de zweep erover en werken met jullie luie donder i.p.v uitvreten op kosten van de maatschappij
Uhm...... Contradictie???
En net als de vraag van Langhaar, ken je mij? Weet jij wat ik momenteel doe. Scheer je weg stumpert!
-
Aan het werk!
- Berichten: 200
- Lid geworden op: 06 dec 2005 16:04
Re: Tegengas voor Partij Van de Afbraak
Als je de term mongooltje als scheldwoord gebruikt dan dien je m.i. je mond te houden over alles wat met dit onderwerp te maken heeft.
