Vandaag, 17 februari 2012, heeft de Hoge Raad een belangrijke uitspraak gedaan m.b.t. eegalease (Dexia).
Inhoudsindicatie:
Effectenlease. Buitengerechtelijke vernietiging; art. 1:89 BW. Beroep op vernietigingsgrond als verweer tegen vordering bank; art. 3:51 lid 3 BW. Verjaring vernietigingsbevoegdheid; art. 3:52 lid 1, aanhef en onder d, en lid 2 BW. Het in art. 3:51 lid 3 bedoelde beroep kan alleen door ‘andere’ echtgenoot worden gedaan ter afwering van een op de rechtshandeling steunende, mede jegens deze echtgenoot gerichte, vordering. Deze ‘andere’ echtgenoot is bij onderhavige overeenkomsten evenwel geen partij en kan zich uit dien hoofde niet op grond van art. 3:51 lid 3 tegen vordering bank verweren. Verjaringstermijn loopt vanaf tijdstip waarop ‘andere’ echtgenoot met de overeenkomsten daadwerkelijk bekend is geworden; stelplicht en bewijslast rusten op bank. Door bank bepleite objectivering van eis van daadwerkelijke bekendheid, vindt geen steun in het recht; ook in gevallen als de onderhavige telkens concrete beoordeling van subjectieve bekendheid vereist. Kenbaarheid in beginsel af te leiden uit aan beide echtgenoten gerichte bankafschriften van “en/of”-rekening waarop betalingen uit hoofde van de leaseovereenkomsten staan vermeld. Aanbod tot leveren tegenbewijs ten onrechte gepasseerd; stellingen betreffen relevante omstandigheden van subjectieve aard. Oordeel dat stellingen “weinig geloofwaardig” zijn, geen grond om bewijsaanbod te passeren.
4.2.6 [Eiser] c.s. hebben hun betwisting van de stellingen van Dexia in het bijzonder daarop gebaseerd dat [eiseres 2] met de leaseovereenkomsten niet bekend was, omdat zij in het huishouden met de financiële zaken geen bemoeienis had en geen kennis heeft genomen van de desbetreffende bankafschriften. Zij hebben aangeboden hiervan bewijs te leveren.
Het hof heeft [eiser] c.s. niet toegelaten tot bewijslevering op de grond dat zij de gestelde bekendheid met de leaseovereenkomsten onvoldoende gemotiveerd hebben betwist. Aldus heeft het hof miskend dat het [eiser] c.s. ingevolge art. 151 lid 2 Rv. vrijstaat tegenbewijs te leveren en dat hun desbetreffende stellingen betrekking hebben op, voor de beslissing van de zaak relevante, omstandigheden van subjectieve aard, die ook zonder nadere feitelijke gegevens de stelling kunnen dragen dat [eiseres 2] niet reeds meer dan drie jaren voor 7 december 2004 bekend was met de overeenkomsten.
Het oordeel van het hof dat "weinig geloofwaardig" is dat [eiseres 2] van de naar het adres van de echtelijke woning gezonden bankafschriften van de "en/of"-rekening geen kennis heeft genomen, kan geen grond vormen om voorbij te gaan aan het bewijsaanbod, dat (mede) ertoe strekt de juistheid van dat feit te bewijzen, omdat een bewijsaanbod niet kan worden gepasseerd op grond van een prognose van de uitkomst van de bewijslevering.
Samengevat: het oordeel van Cortenraad c.s. "weinig geloofwaardig" wordt door de Hoge Raad van tafel geveegd...
Door het arrest van de HR wordt het Hof Amsterdam inderdaad op enkele punten 'teruggefloten''. Blijft onbeantwoord/onbeslist het punt dat in het bankrecht geldt dat bij een zg. en/of-rekening degene te wiens behoeve of te wiens laste een storting op of van de en/of relkening plaatsvindt, de rechthebbende (debiteur/crediteur) is. Naar mijn oordeel betekent dit in beginsel dat de ene partner slechts oog hoeft te houden op de bij-en afschrijvingen die hem/haar betreffen.
Op 16 maart 2011 plaatste ElBe op het forum van Platformaandelenlease de onderstaande posting:
In beide bovenstaande topics drukt Cortenraad behoorlijk zijn stempel in de uitspraak althans in de eerste van de twee omdat in de tweede de zaak is aangehouden.
Omdat Cortenraad dat regelmatig doet is het wellicht van belang om eens te recapatuleren wat Cortenraad zijn bemoeienissen in deze waren of zijn.
De belangrijke rol die raadsheer (thans vice-President) Mr. W. Cortenraad heeft gespeeld bij de totstandkoming van de aandelenlease-jurisprudentie van het Hof Amsterdam. Mr. Cortenraad was betrokken bij de totstandkoming van de meest-essentiele aandelenleasearresten van dit Hof en was rechter-commissaris bij het AFM-onderzoek naar de aankoop van effecten door Legio-Lease/Dexia. Uit publieke bronnen is bekend dat genoemde Mr. Cortenraad in de jaren omstreeks 1997-1998 toen veel nieuwe aandelenleaseproducten in opdracht van de toenmalige moedermaatschappij van Legio Lease, Aegon, werden ontwikkeld- werkzaam was op de afdeling Corporate Clients van het advocatenkantoor van Aegon, Loeff Claeys Verbeke (thans Allen & Overy). Loeff Claeys Verbeke heeft in die jaren als juridisch adviseur van Aegon bij de ontwikkeling van diverse aandelenleaseproducten opgetreden. In het licht van de Aanbevelingen 7 en 8 van de Leidraad Onpartijdigheid van de Rechter (NVvR) zou een verschoning door Mr. Cortenraad zeer voor de hand hebben gelegen; hetgeen echter niet heeft plaatsgevonden.
Kennelijk heeft de Hoge Raad nu aanleiding gevonden om Cortenraad enigzins te corrigeren.
@ChrisG,
Voor zover ik uit mijn jurisprudentiedatabase kon achterhalen is er de afgelopen jaren toch SLECHTS EEN MAAL een wrakingsverzoek in een leaserechtszaak gedaan door een advocaat tegen genoemde raadsheer Cortenraad. Hoe goed of slecht dat verzoek destijds onderbouwd was weet ik niet; het werd afgewezen. In het licht van voortschrijdend inzicht van inmiddels opgedane ervaringen en de eerdere werkkring van Cortenraad, zou enige volharding door advocaten met het doen van wrakingsverzoeken tegen raadheer C. erg voor de hand liggen.
We zijn toch zeker gekke henkie niet ? Of wel soms. De vent zit daar, zo lijkt het, van ons belastinggeld recht ''krom te breien''.
Overigens wijs ik er op dat het arrest van de Hoge Raad van vorige week OOK aangeeft dat de partner van de vernietigende (andere) partner geen beroep kan doen op de vernietiging in de rechtszaak. De HR interpretatie van 3:51 lid 3 BW.
Quote
Het in art. 3:51 lid 3 bedoelde beroep kan alleen door ‘andere’ echtgenoot worden gedaan ter afwering van een op de rechtshandeling steunende, mede jegens deze echtgenoot gerichte, vordering. Deze ‘andere’ echtgenoot is bij onderhavige overeenkomsten evenwel geen partij en kan zich uit dien hoofde niet op grond van art. 3:51 lid 3 tegen vordering bank verweren.
unquote
Aangezien Dexia de vorderingen over uitblijvende betalingen (restschuld e.d.) veelal tegen de contractant zelf aanspant, ligt hier wel een behoorlijk probleem voor die contractant. In casu was het de contractant zelf die de procedure startten en zijn partner voegde zich met een incidentele vordering.
Hoe dat in eegaleasezaken verder gaat uitpakken is de grote vervolgvraag..........
De beide eegaleasearresten van de HR van vorige week zijn dus zeker niet alleen positief te duiden !
Laatst gewijzigd door juwita op 10 mar 2012 16:15, 2 keer totaal gewijzigd.
juwita schreef:Aangezien Dexia de vorderingen over uitblijvende betalingen (restschuld e.d.) steeds tegen de contractant zelf aanspant, ligt hier wel een behoorlijk probleem voor die contractant. Hoe dat gaat uitpakken is de grote vervolgvraag..........
De beide eegaleasearresten van de HR van vorige week zijn dus zeker niet alleen positief te duiden !
Indien Dexia niet in staat is om de verjaring van de partner te bewijzen m.b.t. het geven van toestemming anders dan via de en/of rekening dan zal er niets anders opzitten dan dat de partner de overeenkomst(en) rechtgeldig heeft vernietigd althans dat is mijn mening.
Wat dat betreft zijn beide uitspraken in ieder geval een duidelijke verwerping van hetgeen Dexia continue heeft trachten te beweren over verjaring door het gebruik maken van de en/of rekening en kan dit argument dus niet meer als bewijslast door Dexia worden aangevoerd.
[quote="Chris G !
Indien Dexia niet in staat is om de verjaring van de partner te bewijzen m.b.t. het geven van toestemming anders dan via de en/of rekening dan zal er niets anders opzitten dan dat de partner de overeenkomst(en) rechtgeldig heeft vernietigd althans dat is mijn mening.
/quote]
Ik help je hopen dat dit arrest inderdaad geen (nieuwe) kink in de kabel oplevert.
Ondertussen kunnen we vaststellen dat het kunnen volgen/begrijpen van alleen al de (steeds verder uitdijende) eegalease-rechtspraak vanaf 2007 bijna een post-academische studie rechten vergt. De meeste eegaleasers zijn vermoedelijk al lang het spoor bijster.
@LucJurgens,
De crux zal hem waarschijnlijk straks wel gaan zitten in de plicht tot actief juist informeren (over de collectieve stuiting) en onvolledig informeren door passief te blijven (te zwijgen).
Rechters die dit lezen zitten vermoedelijk op hun bips het schuiven te oefenen, want uw standpunt komt vermoedelijk in hun (claimindammings) kraam niet te pas !
De brief die u aan Dexia en diens advocaten zond van augustus 2011 is vermoedelijk onbeantwoord gebleven. Of beantwoord met een inmiddels bekende slogan en dooddoener als ''WIJ HERKENNEN ONS NIET IN UW STELLINGEN''.
Rechters die hiervan wisten (en dat zijn er toch wel ten minste een paar) die moeten niet het schuiven op hun bipsen oefenen, maar zich gaan beraden om eens iets anders te gaan doen, omdat rechters die niet ambtshalve hebben ingegrepen na en bij een door Dexia aangevoerd verweer van verjaring, die rechters hebben zich gediskwalificeerd als rechter...
(recht spreken heeft namelijk niet van doen met het hebben van een verborgen agenda wat betreft indammen van claims / rechtszaken van individuele beleggers al dan niet onder druk van 'het pluche')
Overigens is een leuke TV-serie waarin het spanningsveld tussen rechterlijke- en uitvoerende macht op evidente wijze tot uitdrukking komt deze:
@Luc Jurgens,
De eerste zes van het lijstje lijken mij inderdaad persoonlijkheidskenmerken die mij in ruime mate bij een deel van de topdogs van de financiele sector aanwezig schijnen. Niet alleen in Nederland overigens. Omdat politiek noch toezichthouders in staat zijn voldoende tegenwicht te bieden -en ook de rechtspraak zich kennelijk maar wat graag in de luren laat leggen door de financiele sector en hun advocatenhulpjes- zijn de uitgemolkte burgers het slachtoffer.
In het algemeen kan niet verlangd worden dat een partij (A) die over de gevolgen van een mogelijk door haar gepleegde wanprestatie onderhandelt, haar wederpartij (B) over B’s rechtspositie ten opzichte van haarzelf (A) informeert. Evenmin kan men die partij in het algemeen het recht ontzeggen haar rechtspositie rooskleuriger voor te stellen dan deze in werkelijkheid is.
Een ander oordeel is echter in de hier te berechten zaak op zijn plaats, indien de stellingen van Hendriks juist zijn, indien derhalve zou komen vast te staan dat Hendriks recht zou hebben gehad op een aanmerkelijk hogere schadevergoeding dan is overeengekomen. In dat geval verhindert immers de rol die de bank in het maatschappelijk verkeer vervult, te aanvaarden, dat de bank haar cliënt onjuiste informatie verstrekt over diens rechtspositie.”.
@Luc Jurgens,
Tja, maar t.t.v. het Dexia Aanbod was de rechtspositie nog grotendeels onduidelijk. In het arrest van 14 oktober 2008 wordt het Dexia Aanbod in ieder geval als rechtsgeldig gedaan bestempeld door hetzelfde Hof Amsterdam.
Ik sluit mij aan bij de vorige bijdrage. Aandelenlease-gedupeerde krijgen langzaam zicht op de echte feiten. Volgens het aloude -in de ogen van velen oubollig- adagium: al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel.
peewee schreef:Ik sluit mij aan bij de vorige bijdrage. Aandelenlease-gedupeerde krijgen langzaam zicht op de echte feiten. Volgens het aloude -in de ogen van velen oubollig- adagium: al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel.
Ja, maar wat heb je daar aan. Het heeft de meeste inmiddels bakken met geld gekost, wat je nooit meer terug krijgt. Dan is dit dus nog wat extra zout in .....
