Radar

Deze formule van het Gerechtshof A'dam van 1dec2009 is op een groot aantal punten aanvechtbaar. De HR zal zich (naar ik heb begrepen) nu over de invulling van het begrip "onaanvaardbaar zware financiële last" moeten uitspreken (op welke gronden en met welke argumenten cassatie is ingesteld is mij niet bekend). Alleen al op technische gronden is de formule een misser om het vrij besteedbare inkomen te meten. De belastingaangifte (in dit geval het biljet van een proces) geeft niet het netto inkomen weer maar het belastbare inkomen. Hierin is voor een werknemer b.v. niet de verplichte ziektekostenpremie opgenomen (belastingtechnisch niet van belang; maar wèl voor de hoogte van het netto inkomen). In het het belastbare inkomen kunnen ook posten zijn begrepen die in het geheel niet worden uitgekeerd maar waarover wèl belasting wordt geheven (b.v. werkgeversaandeel ziektekostenpremie evenals huurwaardeforfait eigen woning). Het eindbedrag van een belastingaangifte is het belastbare inkomen. De definitieve aanslag wordt aan de hand van de eventueel aangebrachte correcties bepaald. Dit kan tot een betaling of een teruggaaf leiden (en dus tot een wijziging van het netto inkomen). Het ontbreken van bepaalde posten in de belastingaangifte (zoals b.v. de premie ziektekosten) kan al gauw tot een verschil in het netto inkomen van enkele honderden euro's per maand leiden. De in het biljet van proces vermelde ingehouden loonheffing is een voorheffing; dit bedrag kan wijzigen - en daarmee het netto inkomen - na de definiteve aanslag. Kortom: het netto inkomen blijkt niet uit belastingaangifte.
Het wordt nog veel gekker om het vermogen (spaargeld) boven € 10.000 (bij 2 personen) als "betaalcapaciteit" voor leaselasten in de formule mee te nemen.
Een bedrag van € 10.000 is waarschijnlijk net voldoende voor de kosten van een uitvaart !! Voor een vervanging van een (soms zelfs noodzakelijke) auto, groot onderhoud/verbouwing van een eigen woning, vervanging van dure (huishoudelijke) apparatuur of andere voorzienbare toekomstige verplichtingen mag in de formule van het Gerechtshof helemaal geen rekening worden gehouden !! Hiermee is duidelijk het pad van de objectiviteit en gerechtigheid verlaten!!.
Nu maar hopen dat de HR ook zal inzien dat men hier echt is doorgeslagen.

Het zou misschien goed zijn als de HR ook eens keek naar de modules "Persoonlijk Budgetadvies"en de "Risicometer"van het Nibud (invulling van persoonlijke gegevens zoals inkomen, woonlasten en overige posten kan heel eenvoudig via het model plaatsvinden op nibud.nl).
Uit het gespecificeerde persoonlijk budgetadvies van het Nibud blijkt n.l. dat bij een gemiddeld inkomen het percentage vaste lasten al gauw uitkomt op ca. 65% van het netto inkomen. De huishoudelijke uitgaven komen gemiddeld uit op ca. 20%; het restant van 15% is dan beschikbaar voor de zogenaamde reserveringsuitgaven (kleding/schoenen, inventaris, onderhoud huis/tuin, niet vergoede ziektekosten, recreatie etc.).
Dit is duidelijk een heel andere benadering waaruit blijkt dat de ruimte voor onverwachte lasten (zoals de leaselasten uiteindelijk waren; er werd immers 100% risico gelopen zoals iederen inmiddels wel weet) bij een gemiddeld inkomen zeer gering is. In deze berekeningsmodule wordt ook heel duidelijk wèl rekening gehouden met b.v. de lasten (onderhoud/verzekering en vervanging) van een auto en kosten van een ziektekostenverzekering.
Ook interessant voor iedereen (en dus ook voor de rechtelijke macht!!) is om eens de Risicometer van het Nibud in te vullen. De vraag die hier wordt beantwoord is of de lasten van een lening (rente en aflossing) bij een bepaald netto inkomen, woonlasten en overige lasten wel kan worden gedragen.
Een leasecontract met een aankoopbedrag van b.v. € 17.000 (ik neem als voorbeeld de WinstVerDrieubbelaar 1998) moet dan worden gezien als een lening met een looptijd van drie jaar en een rente van b.v. 12%.
De kans dat de uitkomst van de risicometer "donkerrood" is, is vrij groot !! Er staat dan ook nog een waarschuwende tekst bij.
Als we dit afzetten tegen de uitkomst van de berekeningsformule van het Gerechtshof (er is daar, misschien uitgezonderd het minimum inkomen, vrijwel altijd wel ruimte voor het dragen van hoge leaselasten) dan is dit een wereld van verschil. Er is n.l. in deze modules van het Nibud, gegeven de al bestaande vaste lasten, duidelijk al vrij snel sprake van een "onaanvaardbaar zware financiële last". Het was dus ook in het geheel niet nodig geweest om weer een nieuwe fornule te verzinnen; gebruik maken van de uitgangspunten van de Nibud risicometer was al voldoende geweest.
Om het nog eenvoudiger te stellen had de HR destijds ook kunnen bepalen dat er sprake is van een onaanvaardbaar zware financiële last als de naar maandbedragen omgerekende totale leaselasten (rente + aflossing) meer bedragen dan b.v. 15% van het bruto maandinkomen op moment van afsluiten contract.
Dit lijkt mij heel wat rechtvaardiger en veel eenvoudiger (en dus effectiever en efficiënter) in de uitvoering.

Elke medaille heeft 2 kanten, ook deze. Het veronderstellen dat deze uitspraak enkel in het voordeel zou zijn van de Banken klopt niet helemaal.
Het voorleggen van deze uitspraak aan de Hoge Raad heeft nog een paar aspecten. Zo wordt de maandlast berekend alsof de aandelen geen waarde zouden hebben aan het einde van de looptijd, iets dat gelukkig nooit is gebeurd. Wie weet gaat de hoge raad dit punt herzien waardoor veel vaker sprake zal zijn van een verantwoord zware last. Tevens heeft het Hof het percentage van 60% voor rekening van Dexia verhoogd naar 66%. Het appel bij de Hoge Raad, tegen de eerdere uitspraak van de Hoge Raad is derhalve niet zonder risico's.
Gaat degene die dit appel heeft ingesteld dit verschil vergoeden als er (weer) wordt verloren? Kunnen deze 'vertegenwoordigers' verantwoordelijk worden gesteld?
Hebben zij niet beloofd dat iedereen zijn inleg terug zou krijgen en op basis daarvan een bijdrage gevraagd? Hebben ze deze al teruggegeven nu ze hun belofte niet waarmaken, behalve bij de Eega's?

Geinteresseerd,
Medailles worden bij de finish uitgereikt als prijs of als beloning; daar is hier nog geen sprake van !! De tevredenheid van Dexia over de formule van het Gerechtshof zegt echter genoeg over de donkere kant van de medaille (in feite, via een lange omweg, bevestiging van de Duisenbergregeling). Op basis van harde cijfers kan worden aangetoond dat de formule niet rechtvaardig is en ook technisch geen schoonheidsprijs (of medaille) verdient. Ik neem aan dat ook de HR dit inziet. Ik heb al eerder gesteld dat de formule aan alle kanten rammelt. Het uitdrukken van de leasesom (rente + hoofdsom lening) in maandelijkse bedragen (rente + aflossing) is een keus van het Gerechtshof. Als er echter gekeken wordt naar het moment van afsluiten van het contract dan werd er wel degelijk over 100% van de hoofdsom risico gelopen.
Het eventueel weer verlagen van het schadepercentage van 66% (Gerechtshof)naar 60% (HR) lijkt mij niet zo'n punt; 60% van een totaal van rente en schuldrestant is altijd beter dan (in de meeste gevallen) niet meer dan 66% van het schuldrestant.

De invulling door het Hof was al na uitspraak van de Hoge Raad, dit is normaal de finish. Geen medailles alleen maar verliezers. Echter is er een clubje dat beweert dat de foto niet klopt en dat er een nieuwe uitvergroting moet komen, niets meer en niets minder.
Nu gaan we roepen dat de uitspraak van de Hoge Raad niet door het hof is begrepen. Ik vrees dat dit niet het geval is, het hof heeft als hoogste feitenrechter vrij nauwkeurig invulling gegeven aan de uitspraak van de Hoge Raad, (behalve dan op de afwijking van het percentage). Overigens valt uit het verwijzen door de Hoge Raad naar het Hof Amsterdam, voor de invulling van hun arrest, af te leiden dat zij hier een erg hoge dunk van had, (normaalgesproken zou in deze niet naar het Hof Amsterdam verwezen zijn).
Het is jammer dat weer wordt verdergeprocedeerd met oogkleppen op vanuit puur opportunisme. Niet realistisch kijkend naar de risico's en wie wat heeft bepaald. wellicht vanuit een angst de boodschap aan de achterban te moeten vertellen. We zullen wel zien wie gelijk heeft, maar wie stelt zich garant als het slechter wordt?

Met hoeveel schulden mogen banken consumenten volpompen? En hoeveel van de schade veroorzaakt door overkreditering moeten banken vergoeden? De val van de beurs, en de leasebanken. die de overkreditering tot sport maakte, heeft deze vragen weer tot een belangrijk juridisch slagveld gemaakt.

Waarbij de consument tot een weerloos slachtoffer vogelvrij wordt verklaard

Goh B17

Jouw frequente reacties op dit forum hebben mij nooit eerder kunnen verleiden tot een reactie maar hier sla je de spijker op de kop.Als het normaal is dat elke gemiddeld geïnformeerde Nederlander hier mee om de tuin geleid kan worden dan is eigenlijk het hek van de dam!Het vervolg op het aandelenleasedrama heeft echter ook laten zien dat de walgelijke werkwijze van banken en verzekeraars nog steeds geen halt wordt toegeroepen. Dus eigenlijk is het gewoon weer wachten op een volgend drama.

Groetjes,

PP

Ik ben er niet zo zeker van dat de HR de "draagkrachtformule" van het Gerechtshof A'dam in cassatie zal bekrachtigen. Naast de technische gebreken van het zogenaamde "beoordelingskader" om de financiële draagkracht bij het afsluiten van de contracten te bepalen (zie o.a. mijn eerdere opmerkingen) is er nog iets anders aan de hand.
De HR heeft o.a. op 5 juni 2009 in de zogenamde "Levob-zaak" een schadevergoeding van 60% over rente + schuldrestant minus dividend (uitspraak Gerechtshof A'dam van 24 mei 2007) in feite bekrachtigd. Laten we echter de rekenformule van het Gerechtshof van 1dec2009 op deze case los (rekening houdend met belastingvoordeel over de hypotheekrente want dat moet ook volgens het Gerechtshof) dan is er geen sprake van een "onaanvaardbaar zware financiële last" en zou de vergoeding beperkt blijven tot ca. 60% van het schuldrestant. Als de HR de rekenformule van het Gerechtshof A'dam alsnog bekrachtigt zou dit dus betekenen dat er sprake is van rechtsongelijkheid. We zullen zien hoe dit afloopt.

Levob heeft dadelijk de Dexia uitspraken van het Gerechtshof Amsterdam misbruikt, dat al heb jij vele andere verplichtingen zei toch in haar goedheid als
onbetrouwbare bankinstelling niets maar dan ook niets over heeft voor haar klanten dan een incassobureau

Alert, de Hoger Raad treed niet in individuele zaken. De berekening van Levob/Bolle aandragen heeft derhalve creeert enkel valse hoop bij velen, net als het idee dat de Hoge Raad nog dit jaar uitspraak kan doen. Na de PG krijgen we de Borgers-brieven, voor we zekerheid hebben zijn we wel weer een jaar verder. En dan kunnen we weer over een nieuw detail een cassatie beginnen...

@Geinteresseerd,
Ik proef uit je reactie dat je vindt dat de aandelenlease-affaire zijn juridisch eindpunt al bereikt zou hebben. Dit lijkt mij een misvatting. Er lopen -afgezien van de Dexia zaken- individuele en collectieve rechtszaken tegen andere aanbieders o.a. tegen Aegon (Sprintplan) en Groeivermogen (voorheen onderdeel Fortis/thans BNP Paribas). Ook die zaken zullen, naar het zich momenteel laat aanzien, vermoedelijk tot het eind worden uitgevochten. Deels omdat die rechtszaken andere effectenleaseproducten betreft en/of andere argumenten van misleiding zijn aangevoerd en andere argumenten over de zorgplicht en toepasselijkheid van de Wck. Na vonnis in cassatie in die zaken komen er -wanneer de uitkomst onbevredigend mocht blijken- wellicht nog zg. Herroepingsprocedures (389 Rv.) achteraan. Tussendoor zijn nog wrakingsprocedures tegen rechters denkbaar en mogelijk nog een prejudiciele uitleggingsvraagprocedure bij het EHvJ over de reikwijdte van de Gut Springenheide criteria van de maatman van ''gemiddelde consument'' . Ik vermoed dat de aandelenleasestrijd uiteindelijk wel eens de civielrechtelijke variant van de eerdere strafrechterlijke dwalingszaken (miscarriage of justice) in de Lucia de B. en Schiedammer parkmoord/Puttense moordzaak zou kunnen worden. Maar misschien heb ik het mis en komt het allemaal niet zo ver.

Terecht is deze regeling quatsch want wat blijkt met elke regeling die door die
Dexianen wordt bedacht

Kassa voor Dexia met een onbehoorlijke mate van zelfverrijking

B17 schreef:Terecht is deze regeling quatsch want wat blijkt met elke regeling die door die
Dexianen wordt bedacht

Kassa voor Dexia met een onbehoorlijke mate van zelfverrijking

'Het financieel systeem is goed rot'

Op de site van Leaseproces staat vermeld dat de procureur generaal op 28 januari 2011 (oorspronkelijk was dit 17 december a.s.) advies zal uitbrengen aan de de Hoge Raad over de cassatiezaken die Leaseproces aan de Hoge Raad heeft voorgelegd. De uitspraak van de HR wordt begin 2011 verwacht.
Nu maar hopen dat de advokaten hun werk goed hebben gedaan en dat de PG en de HR tot het maatschappelijk juiste inzicht komen !! De feiten en omstandigheden pleiten immers nog steeds in het voordeel van de gedupeerden.

Wat betekent eigenlijk klantenservice: pik maar in en plunder de portemonnee van je klanten

Op de site van Leaseproces is te lezen dat het advies van de procureur generaal aan de Hoge Raad over de cassatieverzoeken van Leaseproces (het gaat over de invulling van het begrip onaanvaardbaaar zware financiële last zoals gedaan door het Gerechtshof A'dam op 1 dec. 2009) opnieuw is uitgesteld en wel tot 11 februari a.s.
Het is zo langzamerhand volstrekt ongeloofwaardig hoe de rechtelijke macht met het begrip "tijdigheid"omgaat. Je zou toch mogen verwachten dat de toetsing door de HR van de draagkrachtberekening zoals toegepast door het Gerechtshof A'dam niet een jaar of langer in beslag neemt. Zo moeilijk kan de toetsing van een (naar mijn mening ondeugdelijke en onrechtvaardige) formule toch niet zijn. Voor de gedupeerden heeft deze gang van zaken met een rechtvaardige rechtsgang weinig meer te maken.

Niets gaat meer fatsoenlijk het uitrookbeleid van Dexia is genoegzaam bekend en na 11e jaar typisch een geval van een verziekte bankinstelling, de ene bestuursvorzitter die gaat het niet verdedigen, de twee gek beweert dat er geen gedupeerden zijn, hij is niet de enige Belgische bestuursvoorzitter die teruggaat naar zijn heimat na de leugen de laten regeren. De Ing. met een Bel. ook naar de knoppen, Fortis met een Belg, finaal naar de knoppen.

En toen was er nog een bestuursvoorzitter die zij ik heb een klant en nu dus bij de DSB
Kortom de leugen regeert en worden de mensen getart tot en met

Op 11 februari is eindelijk het advies van de Procureur-Generaal van de HR uitgebracht over een tweetal cassatiezaken. Het gaat hier met name om de vraag of de invulling van het begrip "onaanvaardbaar zware financiële last" door het Gerechtshof A'dam op 1dec2009 met de zogenaamde "draagkrachtformule" (bepaling draagkracht gedupeerde om te beoordelen of er sprake is van een onaanvaardbaar zware financiële last) recht doet aan de bijzondere zorgplicht die op de verstrekkers van leasecontracten rustte.
Het advies van de PG aan de Hoge Raad is onthutsend !!. Vrijwel alle klachten van de verweerders worden met heel veel woorden en veel herhalingen van tafel geveegd. De formule voor de draagkrachtberekening vindt de PG rechtvaardig. Zelfs het meetellen van het netto-maandinkomen van een derde met wie de gedupeerde een gezamenlijk huishouden voerde (er was geen sprake van een huwelijk of een geregistreerd partnerschap) wordt meegerekend (hoe krom kan een redenering zijn !).
Als (kleine) compensatie komt de PG met het standpunt dat batige saldi van andere overeenkomsten niet mogen worden betrokken bij de schadeverrekening; dit is in feite de enige tegemoetkoming (en afwijking van de Duisenbergregeling) die wordt gemaakt.
Het feit dat Dexia, zoals ook door de PG wordt erkend !!, schadeplichtig is op grond van waarschuwingsplicht en onderzoeks- en adviesplicht leidt niet tot een ander advies in deze zaken. Wat resteert is dus een 2/3 vergoeding van een eventueel schuldrestant vermeerderd met de wettelijke rente vanaf datum beëindiging contract (zonder verrekening van batige saldi van andere contracten).
Teleurstellend en te mager vind ik de wijze waarop de verweerders (middelenonderdeel III punt 5.9) van het advies LJN: BP 4003, Hoge Raad, CPG 10/01282, zich hebben gekeerd tegen het betrekken van het aanwezige (verkeerde term) vermogen bij de berekening van de bestedingsruimte (het gaat hier meer over de bescherming tegen overkreditering). De PG heeft hier ook maar weinig woorden nodig om dit verweer af te wijzen.
Het gaat er m.i. juist om dat ook gekeken moet worden naar de besteedbaarheid van het vermogen; er kan n.l. sprake zijn van reservering voor allerlei toekomstige verplichtingen (ik heb eerder o.a. genoemd de reservering voor groot onderhoud van een eigen woning etc.) waardoor het niet gaat om het aanwezige vermogen maar over de vrije besteedbaarheid van het vermogen. Ook wordt het bedrag van € 10.000 (bij partners) dat buiten beschouwing blijft bij de beoordeling van het mogen, wat natuurlijk belachelijk laag is, niet aangevochten. Het lijkt er op dat de verweerders noch de PG hier blijk geven van een goed financieel inzicht.
Het resultaat van een en ander zal na de komende uitspraak van de HR (verwacht op 29april a.s.) waarschijnlijk zijn dat nog maar weinig gedupeerden voor een schadevergoeding in zorgplichtzaken in aanmerking komen. Velen zullen ook geen contract hebben gehad dat is geëindigd in een batig saldo.
Hoe anders lijkt de situatie te zijn bij de woekerpolissen waar dwaling (er is niet geleverd wat is beloofd en er is verkeerd voorgelicht) in een recente uitspraak door de rechtbank is toegewezen. Bij de aandelenleasezaken is ook sprake van verkeerde voorlichting omdat de contracten vanaf 1998/1999 de prognoses, gelet op de hoge koersstand en de koers-winstverhouding per aandeel, nooit konden waarmaken!!.

In het advies van de PG van 11 febr over de cassastiezaak BP4003 komt o.a. aan de orde of het "aanwezige vermogen" bij het sluiten van het contract gedeeld mag worden door het aantal maandtermijnen en vervolgens mag worden toegevoegd aan het besteedbare maandinkomen (t.b.v. toetsing draagkracht) zoals in de algemene rekenformule van het gerechtshof is verwerkt. De advokaat van de gedupeerde heeft hier m.i. terecht bezwaar tegen gemaakt omdat op deze wijze een volstrekt onjuiste vergelijking wordt gemaakt en de opstelling ook in strijd is met de werkelijkheid. Het (max.) risico bij het sluiten van het contract is bij de restschuldproducten n.l. gelijk aan de totale lening. Er had dus bij het sluiten van het contract getoetst moeten worden of het op dat moment besteedbare vermogen (is niet gelijk aan het aanwezige vermogen) voldoende was om het maximale risico (is totale lening) aan het einde van het contract op te vangen. Bij een geldlening van, zoals in dit geval € 33.000, is natuurlijk een besteedbaar vermogen van € 16.000 niet voldoende en is om die reden al sprake van een onaanvaardbaar zware financiële last. De PG denkt hier echter anders over en kan zich vinden in de kromme redenering van het gerechtshof. In werkelijkheid is er niet per maand gereserveerd (er was ook geen reden toe) voor een eventueel schuldrestant; dit is niet geadiviseerd of voor gewaarschuwd en is ook niet in overeenstemming met de informatie uit de brochure. De rente van de geldlening werd immers in feite alleen bij "wijze van voorschot" betaald (en zou dus uiteindelijk ook geen last vormen) ; rente en lening zouden volledig uit de opbrengst van de effecten op de einddatum kunnen worden gedekt. Daarnaast zou er nog een forse winst worden gemaakt.
De gekunstelde en met de werkelijkheid in strijd zijnde wijze waarop nu de aflossing van de lening en het omgerekende vermogen in de formule zijn verwerkt (n.l. als maandelijkse reservering en toevoeging aan het maandinkomen) betekent in dit geval dat het inkomen iets (n.l. € 42) boven het bepaalde bestaansminimum ligt waardoor er geen sprake is van een zware financiële last volgens gerechtshof en PG en er dus ook geen sprake is van een vergoeding van rentetermijnen. Handig maar wel erg doorzichtig geredeneerd. De rekenformule leidt duidelijk (en naar ik aanneem in de meeste gevallen) tot een andere uitkomst dan op grond van billijkheid en redelijkheid zou mogen worden verwacht (n.l. als er destijds een juiste vermogenstoets was uitgevoerd).
De motivatie van de PG voor handhaving van de vuistregel van het gerechtshof slaat de plank volledig mis. Geconcludeerd wordt n.l. "dat bij schending van de zorgplicht de belegger immers de restschuld vergoed krijgt, zij het dat een derde daarvan voor zijn eigen rekening blijft op grond van "eigen schuld"". Daarom mocht volgens de PG de totale leasesom (rente en lening) worden gedeeld door het aantal termijnen om op deze wijze een "maandlast" te berekenenen en deze met het inkomen vervolgens te toetsen aan de Nibud-basisnorm.
Bij het sluiten van het contract was echter nog geen sprake van 2/3 vergoeding schuldrestant als gevolg van schending zorgplicht; dit is pas na zeer veel strijd bereikt!! Het risico bij sluiten van het contract is en blijft 100% van de lening en dit had getoest moeten worden aan het beschikbare vermogen (is vermogen minus toekomstige verplichtingen). De uitkomst zou dan in vele gevallen anders uitvallen. Dit grote risico wordt in de rekenformule vrijwel weg geredeneerd (bij een looptijd van b.v. 120 maanden komt een lening van € 33.000 uit op een maandbedrag van ca. € 274). In dit geval kon dat bedrag volgens de rekenformule worden opgevangen. Dit is natuurlijk een volslagen theoretisch verhaal. De werkelijkheid was dat er aan het einde van het contract een maximale schuld zou kunen resteren van € 33.000 bij een vermogen van € 16.000; van een reservering voor dit bedrag gedurende de looptijd van de lening zou geen sprake zijn geweest. M.a.w. een 2/3 vergoeding van rente en schuldrestant zou wegens schending van de zorgplicht op z'n plaats zijn geweest.

Alert, een hoop kritiek op het Hof en de PG.

Het meenemen van een 3de partij waarmee een gezamenlijke huishouding wordt gevoerd, betekent simpelweg dat er kosten konden worden gedeeld en er dus meer inkomen is voor andere zaken, bv. het betalen van je lease-overeenkomst.

Wat jij een kleine compensatie noemt, dat de netto winsten niet verrekend mogen worden, is een lekkere. Ik ga naar het casino, zet een tientje in, win 100 en steek deze winst in mijn zak. Daarna zet ik opnieuw in, verlies mijn tientje en dan moet het casino mij tegemoetkomen, want ze hebben niet voldoende gewaarschuwd dat ik kan verliezen…

Dat dit de enige tegemoetkoming is tov de Duisenbergregeling is onzin, de Duisenbergregeling doet niet aan restitutie van inleg bij een onverantwoord zware last, daarnaast zijn de mensen met aflosproducten duidelijk beter af zelfs als er sprake is van een verantwoord zware last.

Vermogen kun je gebruiken voor betalingen, het is eigenlijk vreemd dat daar een vrijstelling voor geldt. Je mag toch zelf weten waaraan je al je vermogen besteedt? Bovendien bestaat de ruimte om in bijzondere situaties van het model af te wijken. Mogelijk oordeelt de rechter dat de door jou genoemde reservering voor groot onderhoud van je woning, daar onder valt. Ik heb althans nergens gelezen dat dit niet zo zou zijn.
Daarnaast hebben veel mensen geen € 10.000 op hun spaarrekening staan, de opmerking dat dit een belachelijk laag bedrag is, vind ik op mijn beurt belachelijk. Veel contracten kennen een leasesom die hier onder ligt.
Je stelt dat er getoetst had moeten worden of het ‘besteedbare vermogen’ voldoende was om de lening aan het einde van de looptijd op te vangen. Dit geeft blijk van een onrealistische visie. Je mag dan alleen lenen als je het geld al hebt?! Dit is een visie die lenen, geloof ik, volkomen onnodig maakt. Je hebt het over gekunsteld en in strijd met de werkelijkheid, maar je gaat er voor het gemak wel van uit dat de aandelen niets meer waard zouden zijn aan het einde van rit.

De opmerking dat maar weinigen voor een schadevergoeding in aanmerking komen is werkelijk onzin, iedereen met een restschuld krijgt ten minste 2/3e deel van die restschuld kwijtgescholden of indien er is betaald terugbetaald. Daarnaast krijg je mogelijk nog 2/3e van je inleg terug.
Je spreekt over redelijkheid en billijkheid, ik heb de indruk dat het Hof juist hieraan heeft gewerkt.