Kim kreeg baarmoederhalskanker: 'Nu moet je omgaan met je nieuwe gezondheid'

Kim merkt dat ze, terwijl ze niet ongesteld is, toch hevig bloedt. 'Ik wist niet zo goed wat ik ervan moest denken. Misschien had ik een andere anticonceptiepil nodig? Ik heb maar een afspraak gemaakt met de huisarts.' Op dat moment is het april 2013 en is Kim 39. In augustus zou ze weer opgeroepen worden om een uitstrijkje te laten maken, maar de huisarts wil toch niet tot dat moment wachten en laat meteen een uitstrijkje doen.

Uitslag kwam totaal onverwacht

'Toen ik de uitslag kreeg, moest ik naar het ziekenhuis. Daar werd duidelijk dat het om kanker ging'. En die uitslag had Kim bepaald niet verwacht. 'De gynaecoloog had nog gezegd: "er moet wel iets mee gebeuren, maar het ziet er niet uit als kanker", dus ik was compleet in shock toen het wel kanker bleek te zijn.'

Kim vindt het 't ergst om aan haar kinderen te vertellen: 'kanker klinkt verschrikkelijk. Kanker klinkt als dood.' Kim is alleen en zorgt voor haar zoon en dochter. Beide reageren erg verschillend als ze de uitkomst deelt. 'Mijn dochter was meteen heel erg aan het huilen, en ze vroeg mij de dag erna: "kan je beloven dat je niet doodgaat?", maar ja, dat kan ik niet beloven natuurlijk.' Als Kim in het ziekenhuis hoort dat een operatie mogelijk is, belt ze meteen haar dochter. 'Ik heb gezegd dat er iets aan gedaan kon worden, en beloofd dat ik alles zou doen om beter te worden.'

'Het woord kanker is zo beladen'

Ook op haar werk, bij het Leger des Heils, vindt Kim het lastig om te vertellen. Kim: 'het woord kanker is zo beladen. Ik heb gezegd: iedereen mag het weten, maar ik zeg het zelf liever niet', vertelt ze. 'Ook omdat ik, als ik het zelf zei, de eerste tien seconden aan het huilen was.'

Tijdens de operatie blijkt dat Kim uitzaaiingen heeft in de lymfeklieren. De uitzaaiingen halen ze weg, maar de primaire tumor laten de doktoren zitten. 'Dat vond ik heel gek', vertelt ze, 'ik dacht eerst: haal die er meteen uit! Maar artsen zeiden dat dat te zwaar was voor mijn lichaam.'

De behandeling die volgt noemt Kim 'compact', omdat die "slechts" zes weken duurt. Een korte periode, maar wel een erg intensieve. Ze krijgt eerst zes weken chemoradiatie, daarna volgt brachytherapie, een inwendige bestraling. 'Ik moest dan uren achter elkaar stilliggen, plat op mijn rug, en bij kennis. De behandeling begon dan op donderdagochtend en op vrijdagmiddag was ik klaar. Ik kon na afloop niet meer op mijn benen staan.'

'Een normaal mens zijn'

Dan is de behandeling afgelopen. Kim: 'Je wil zo graag weer een normaal mens zijn, weer normale kleren dragen. Ik ben twee weken na die behandeling weer voorzichtig aan het werk gegaan, een of twee dagen een uurtje. Binnen een jaar was ik weer fulltime aan het werk.'

Kim: 'Ik zag er heel normaal uit, helemaal niet ziek. En mensen denken: je bent klaar met de behandeling, dus je bent weer je oude zelf. Maar dat is niet zo.' Kim noemt dat 'late gevolgen'. Onder die late gevolgen vallen allerlei klachten. Zo heeft Kim onder meer lymfoedeem, waardoor ze vatbaarder is voor infecties. Je kunt ook te maken krijgen met oorsuizen, vermoeidheid, last van het spijsverteringskanaal. Kim heeft soms moeite met concentreren, kan minder goed op woorden komen en heeft ook littekenweefsel van de behandelingen.

Voor Kim is het 'omgaan met je nieuwe gezondheid'. Kim: 'Je leert het accepteren, je weet waarmee je rekening moet houden. En soms denk je ook: ik ga dat toch eten, ook al weet ik dat ik er last van krijg, of ik ga toch naar dat concert, ook al moet ik daar twee dagen van bijkomen', vertelt ze.

Vind je het erg vervelend om een uitstrijkje te laten maken? Geef dat aan!

Kims dochter krijgt een uitnodiging voor het HPV-vaccin, net als Kim klaar is met de behandeling. 'Mijn dochter vindt zo'n prik verschrikkelijk, maar we zijn wel gegaan'. vertelt ze. Ze adviseert vrouwen ook om het uitstrijkje te laten doen. 'Sommige vrouwen vinden het echt heel naar, maar het is erg belangrijk. Als je het erg vervelend vindt, kun je het zeggen, zodat de doktersassistent daar rekening mee kan houden. Wil je dat ook echt niet, dan kun je ook thuis zelf een uitstrijkje maken.

Kim zet zich bij Stichting Olijf in voor steun en informatievoorziening voor vrouwen die gynaecologische kanker hebben (gehad). 'Ik werd door mijn gynaecoloog op Olijf gewezen. Die zei: "je gaat er goed mee om, misschien kun je ook anderen helpen". Ik help nu anderen, maar mezelf ook. Het is heel fijn om erover te praten met mensen die hetzelfde meemaken. Het gaat over je darmen, je blaas, je seksualiteit. Daar praat je niet zomaar met iedereen over.'

Wie lotgenoten zoekt, kan dus terecht bij Stichting Olijf. Maar je kunt ook terecht bij een inloophuis voor mensen met kanker, of - als je liever online contact hebt - op verschillende fora. 'Ik raad wel aan om naar "goede" fora te kijken, met betrouwbare informatie. Zoals bijvoorbeeld kanker.nl', tipt Kim.