Gezocht: eerlijke glazenwasser

Gezocht: eerlijke glazenwasser. Wie durft?  

De oproep op internet van een Bleiswijker – boos vanwege de prijsverhoging met 30 procent – heeft weinig kans van slagen, zo stellen de kenners. Een ramenlapper laat zich nóóit in de wijk van een collega zien. ,,Ik wil geen klap voor mijn kanis krijgen,'' is het droge commentaar van een werker in Rotterdam.

Een te hoge prijs, vertrapte planten in de tuin, vette vingers op het kozijn, twijfel of de ramen wél echt zijn gewassen, of een weigering van de eigen glazenwasser om de verdiepingen op twee hoog te lappen, zoals op de Rotterdamse Statensingel? Redenen genoeg om op zoek te gaan naar een nieuwe kracht voor het maandelijkse schoonmaakklusje. ,,Wij zijn zelf laatst bijna uit het raam gevallen,'' klinkt de oproep van de Statensingel.  

Maar wie een poging waagt, loopt het risico zich de woede van de glazenwasser op zijn hals te halen. Hij heeft de tientallen jaren oude ongeschreven codes en onzichtbare grenzen van zijn wijk overtreden. Elders uit het land zijn verhalen bekend over wraak tegen 'ongehoorzame' klanten: van met eieren naar de ruiten gooien tot met modder gooien. Bovenal is het echter heibel tussen de glazenwassers zelf. Ook in de Rotterdamse regio.

Iedere ramenlapper heeft zijn eigen verhaal, zo blijkt in de Rotterdamse straten. ,,Ik heb maar een keer iets ergs meegemaakt,'' vertelt een getatoeerde wasser. ,,Bij nieuwbouw in Crooswijk werd ik bij mijn keel gegrepen en 'uit de wijk gezet'. Verder valt het reuze mee. Iedereen weet wel wie waar werkt, dus dan laat je die straten met rust. Als er iemand in mijn straat staat te poetsen, laat ik ze wel weten dat ìk hier werk. Een gesprekje is voldoende.''

Een jonge wasser met drie jaar ervaring denkt dat veel incidenten niet worden gemeld. ,,Wij doen bijna alleen bedrijfspanden en hebben eigenlijk nooit last. Maar wassers van particuliere panden worden weleens van een ladder getrapt. Hier in Rotterdam meld je dat niet zo snel. Zo is de mentaliteit. In Den Haag is het veel zichtbaarder, omdat afpersers daar ook wel eens mensen neerknallen.'' Zijn collega vult aan: ,,Ik ben zelf in Ridderkerk een keer bedreigd en toen gewoon weggegaan. Dat was twee jaar terug. Wapens heb ik gelukkig nooit gezien.''

Het lijkt de tactiek van de meeste nieuwkomers, de confrontatie ontlopen. Alleen in nieuwbouwwijken loopt de strijd hoog op, als bedrijven werklozen in auto's laten slapen om vooral de eerste klant van een straat binnen te halen. Wie het ook probeert, wordt hard aangepakt.

Maar de praktijk in de wijde omtrek van Rotterdam is, dat wie elders wil beginnen een wijk 'koopt' of 'pacht'. Of voor de verwaarloosde wijk te gaan. ,,De wasser weet dat ie dan niet moet zeuren, want zijn klanten zijn ontevreden,'' zegt een Rotterdamse ramenlapper. Voor duizenden euro's – enkele keren de zeemprijs, de opbrengst per maand – wisselen de straten van glazenwasser. Wie pacht, belooft twintig tot dertig procent van de inkomsten af te dragen. Zwart. Zo blijft het monopolie van de glazenwasser in stand.

Dat de klant slachtoffer is van dit monopolie wordt ontkend. Prijzen worden niet opgedreven, is de stelling. ,,Dan verlies je klanten, ook als je alleen kunt kiezen tussen betalen of zelf de ladder beklimmen,'' meent Maurice, die een weblog voor glazenwassers heeft.  

De mannen op straat zeggen dat het veelal 'natte vingerwerk' is, soms berekend per vierkante meter of het aantal manuren. ,,Maar soms kijken we ook naar het aantal 'loopjes' (de ladder op- en af, red.).''  

Een rondje langs klanten bewijst dat de verschillen niet groot zijn. Van Schiedam tot Brielle wordt voor een huis tussen de 12 en 17 euro betaald aan de glazenwasser, van wie haast niemand de naam kent. En of het zwart of wit is? Zeg het maar. ,,Hij werkt volgens mij half-half; hij int contant en schrijft maar de helft op,'' reageert een klant.  

Bron: Algemeen Dagblad.