Zorgdebat: mededingingswet
Apothekers, huisartsen en ziekenhuizen mogen niet onderhandelen met zorgverzekeraars. Dat is verboden in de mededingingswet. Dit staat goede gesprekken over gecontracteerde zorg echter in de weg. Moeten mensen die in de zorg werken niet een uitzonderingspositie krijgen?
Naast de toegenomen regeldruk bij de huisartsen, het beleid omtrent medicijnvergoedingen voor apothekers en onze privacy binnen de GGZ, horen wij van veel zorgverleners dat vooral de verhouding met de zorgverzekeraars erg scheef is.
Onderhandelingspositie geblokkeerd
Doordat huisartsen en apothekers met de huidige mededingingswet vanuit hun koepelorganisaties niet mogen praten met de verzekeraars, kunnen zij niet onderhandelen over de zorgcontracten. En dus voelen veel zorgverleners zich gedwongen om te tekenen bij het kruisje. Zij pleiten voor meer gelijkwaardigheid tijdens de onderhandelingen over de zorgcontracten.
Reactie Rouvoet
Zouden mensen die werkzaam zijn in de zorg, zoals huisartsen, apothekers en ziekenhuizen, niet uitgesloten kunnen worden van de mededingingswet? André Rouvoet, voormalig politicus en huidig voorzitter van Zorgverzekeraars Nederland, reageert hierop in de studio.
Forum
Discussieer mee op ons forum! Meld je vandaag nog aan en deel je inzichten met andere leden.
Forumreacties
41Afgelopen seizoen besteedde Radar veel aandacht aan de problemen in de zorg van consumenten en zorgverleners. Aanstaande maandag staat Radar helemaal in het teken van zorg. Moet jij van je zorgverzekeraar naar een ander ziekenhuis? Krijg jij je medicijn of behandeling niet (meer) vergoed? Deel je ervaring hieronder of in deze oproep: http://www.radartv.nl/index.php?id=1691 Maandag 18 mei in Radar, om 20:30 bij AVROTROS op NPO 1
Soms kun je kiezen, dan ga ik niet naar plaatselijke maar andere regio omdat ik dan reiskosten voor bezoek van zowel de specialist als voor het bezoek van familie kan declareren/claimen dus een goedkoper ziekenhuis kan dan toch nog duurder worden voor de minister..!
Het oorspronkelijke doel van de zorgverzekeringswet was ervoor te zorgen dat de patiënt een betere zorg voor een lagere prijs kreeg. De overheid heeft hierbij de geprivatiseerde zorgverzekeraar als schakel tussen patiënt ven zorgverlener in gezet. Zogenaamd omdat zorgverzekeraars beter dan de patiënt positie kunnen nemen tegenover zorgverleners. En vervolgens heeft de politiek de zorgverzekering geprivatiseerd opdat er concurrentie tussen de zorgverzekeraars zou ontstaan. Kort door de bocht gesteld zou zo de zorgverzekeraar dus de zorgverlener uitknijpen en de patiënt de zorgverzekeraars. De arts zou daarbij wel in de positie blijven om voorde individuele patiënt te bepalen welke zorg de patiënt nodig had, op voorwaarde dat de arts dit medisch aannemelijk kan maken. En dat zou dan tot een betere prijs/kwaliteit-verhouding moeten leiden, zonder dat de kwaliteit van zorg daardoor minder werd. Tenminste dat was het idee. Inmiddels weten we dat het zo niet helemaal werkt (Hetgeen natuurlijk voorspelbaar was). Doordat het zorgverzekeraars is toegestaan contracten met afzonderlijke zorgverleners af te sluiten en verzekerden een deel van hun onkosten kunnen weigeren als ze kiezen voor een zorgverlener waar zij geen contract mee hebben is de geprivatiseerde zorgverzekeraar veranderd van een deskundig intermediair die richting de zorgverlener optreedt namens de patiënt veranderd in een geldmachine die slechts zijn eigen belang najaagt. Een zorgverlener die niet naar de pijpen van de zorgverzekeraar danst krijgt geen contract en daarmee minder patiënten. Voor de patiënt goede, maar voor de verzekeraar lastige, artsen die kwalitatief goede maar iets duurdere zorg willen voorschrijven worden uitgerangeerd, tenzij ze zich schikken. En de patiënt heeft daarin geen vrije keuze meer (Tenzij hij liggende gelden heeft). Daarmee is de oorspronkelijke (onderhandelings)relatie die voorheen tussen arts en patiënt bestond (en op basis waarvan de patiënt de beste arts kon kiezen) niet verbetert maar juist om zeep geholpen. Dit perverse systeem, van wat oorspronkelijk een nobel streven was, moet echt worden hervormd. Zorgverzekeraars moeten de rol gaan vervullen die oorspronkelijk voor hen bedoeld was. Ze moeten een deskundig intermediair worden ten dienste van de patiënt i.p.v. een dwingeland die voor eigen gewin arts en patiënt naar zijn pijpen laat dansen. Ten eerste moeten we hen daartoe die machtsmiddelen waardoor het systeem wordt geperverteerd uit handen nemen. Dus contracten tussen zorgverzekeraar en zorgverlener moeten worden verboden. Daarvoor in de plaats moet de zorgverzekeraar ervoor gaan zorgen dat de patiënt een betere onderhandelingspositie krijgt tegenover de zorgverlener. Bijvoorbeeld: De overheid moet de zorgverzekeraars verplichten gezamenlijk een systeem op te zetten waarin de prijs/kwaliteit-prestaties van zorgverleners ten aanzien van specifieke medische handelingen of medische zorgtaken openbaar inzichtelijk worden gemaakt. Daartoe moet de overheid regie nemen in een overleg tussen zorgverzekeraars, zorgverleners, patiëntenorganisaties en ICT-specialisten om te komen tot een deugdelijk informatiesysteem. En moet de overheid ervoor zorgen dat de patiënt een betere onderhandelingspositie krijgt tegenover de zorgverzekeraar. Bijvoorbeeld: door het landelijk vaststellen van uniforme polisvoorwaarden voor de basisverzekering. Door de basisverzekering qua medische handelingen en medische zorg uit te breiden, maar qua zorg-luxe uit te kleden. En bij voorkeur ook de medische handelingen en medische zorg die buiten de basispolis vallen landelijk uniforme polisvoorwaarden vast te stellen middels een modulaire opbouw, zodat deze via een standaard keuzemenu kunnen worden toegevoegd. Tussentijds overstappen zou uiteraard mogelijk moeten zijn maar is geen optie. Verzekeraars verzekeren geen brandend huis.