[ archief ] Kijken wij hier van op? Ik niet.

[kiz]

@Remster:
Graag uitgelegd.

Maar ik ben het principieel met je oneens. Niet over het feit dat je van uitkeringsgerechtigden een tegenprestatie mag vragen.
Wel dat mensen enerzijds worden "afgeschreven" en dat er anderzijds over de ruggen van deze mensen tweemaal geld wordt verdiend, zonder dat zij zelf de "vruchten van hun arbeid" mogen genieten.

Als je mensen daadwerkelijk wil "reïntegreren" dan zorg je dat ze ook daadwerkelijk een perspectief hebben om uit de uitkering te komen, en dan zet je ze niet in als gratis kracht waar een commerciële prijs voor wordt gevraagd. Dáár maak ik principieel bezwaar tegen. Feitelijk vind ik dat aan te merken als "subsidie-fraude" en ontduiking van de wet op het minimumloon.
De realiteit is namelijk dat er reguliere arbeidsplaatsen bij de gevestigde thuiszorginstellingen verdwijnen. Deze instellingen zijn namelijk wél aan het minimumloon gebonden en verliezen werk aan dit soort gesubsidieerde bedrijfjes. Het is simpelweg concurrentievervalsing.

En ik had overigens al gemeld dat de actie waar de topic mee begonnen was niet te rechtvaardigen is. Wat de precieze achtergrond er van is vind ik dan ook minder relevant dan de gebeurtenis zelf.

[Remster]

Enerzijds heb je een punt; reguliere arbeidsplaatsen mogen niet in het gedrang komen.
Anderzijds moet je niet vergeten dat er ook veel reguliere arbeidsplaatsen worden ingenomen door poolse / roemeense etc. arbeiders, en dat is mede te danken aan het grote aantal nederlandse stilzitters.

Het vinden van duurzame arbeid vind ik trouwens voornamelijk een taak van de uitkeringsgerechtigde zelf.
Niets weerhoudt mensen er van om te blijven solliciteren naar een (beter) betaalde baan.

[kiz]

Ook hier ben ik het niet mee eens. Veel arbeiders uit het (voormalige) Oostblok werken voor minder dan het in Nederland wettelijk vastgelegde minimumloon, aangezien dat vele malen hoger ligt dan de standaard in hun thuisland. Zij werken ook vooral voor werkgevers die het minimumloon ontduiken, veelal via uitzendconstructies of gewoon illegaal.
Dat het verwerven van duurzame arbeid primair de verantwoordelijkheid van de uitkeringsgerechtigde zélf is ben ik met je eens. Het is alleen zo jammer dat zij worden gedwongen tot dit soort "met behoud van uitkering reïntegratie- dan wel participatie" trajecten waarbij wordt voorgehouden dat ze daarna kunnen doorstromen naar reguliere arbeid. Maar daarvan is dus geen sprake, na afloop van het traject worden ze vervangen voor een nieuwe lichting reïntegranten/participanten en hebben ze al die tijd voor minder dan het sociaal minimum productie geleverd. In goed Nederlands zijn daar verschillende woorden voor, waarvan "uitbuiting" misschien wel het dichtst in de buurt komt.
Er wordt door bedrijfjes als Onze Saar gewoon keihard geld VERDIEND aan deze mensen.

Ter overweging nog het volgende:
Een bijstandsgerechtigde die niets doet "kost" de samenleving een uitkering.
Een bijstandsgerechtigde die bij Onze Saar in een participatietraject zit kost de samenleving nog steeds een uitkering, plus de subsidie die Onze Saar vangt, plus het tarief dat Onze Saar bij de afnemer in rekening brengt, plus de uitkering van degene wiens arbeidsplaats bij een reguliere thuiszorginstelling is komen te vervallen.
En aan het einde van de rit heeft deze persoon alleen geld opgeleverd voor Onze Saar, zelf heeft 'ie er niets aan gehad, want Onze Saar biedt geen vaste aanstelling na het traject, dus de bijstand wacht daarna weer.
Wie houdt wie nou voor de gek?

[Remster]

Kiz, ik zal me binnenkort eens wat gaan inlezen in dat 'onze saar' gebeuren, want je legt er nogal de nadruk op.
Zoals je het uitlegt klinkt het inderdaad vrij apart, en is interessant om wat meer over te weten.
Ben benieuwd naar second opinions over dat onderwerp.

trusten

[Langhaar]

De man uit het verhaal van de TS blijkt overigens een fraudeur geweest te zijn wiens uitkering volkomen terecht was stopgezet.

Weet je dat zeker?

Hier onder een stuk wat gisteren in diverse kranten heeft gestaan.

Bijstandscliënten verplicht in therapie
Vandaag in diverse regionale dagbladen (via Bijstandsbond)

Bijstandscliënten verplicht in therapie van onze redactie binnenland DEN HAAG – Psychologen, cliëntenraden en advocaten vind het ‘vèrgaande bemoeizucht’. Gemeenten kunnen mensen met een bijstandsuitkering onder druk zetten om in therapie te gaan. Op grond van de Wet werk en bijstand (WWB) mogen gemeenten hen zelfs verplichten een psychiater te bezoeken. Dit op straffe van korting of zelfs opschorting van de uitkering.

„Een bijstandsconsulent mag niet op de stoel van een arts gaan zitten”, vindt directeur Dick Nieuwpoort van de Landelijke Vereniging van Eerstelijnspsychologen. Gemeenten erkennen dat zij soms dwang uitoefenen, in het belang van de persoon zelf, zegt directeur Thof Thissen van Divosa, de vereniging van directeuren van sociale diensten. Hij vindt dit „juist de menselijke aanpak”. Het is beter dan bijvoorbeeld manisch-depressieve mensen dwingen te gaan werken. Gisteren werd bekend dat de gemeente Amsterdam overlegt met GGZ-instellingen om gegevens uit te wisselen. Thissen is daar erg voor.

Therapeuten kunnen aan bijstandsconsulenten aangeven hoe met bepaalde cliënten om te gaan. Volgens de artsenorganisaties KNMG en LHV is het niet aan artsen te bepalen welke behandeling gevolgd moet worden om zo snel mogelijk uit de bijstand te komen. Bijstand van een therapeut door Jacqueline Steenwijk Een keuringsrapport van een arts is voldoende om een bijstandsgerechtigde naar de psychiater te sturen. Anders dreigt korting of zelfs verlies van de uitkering. „Als u zich niet laat behandelen, werkt u onvoldoende mee aan uw reïntegratie.” DEN HAAG - In paniek nam een bijstandsgerechtigde man deze maand contact op met de Cliëntenraad Sociale Zaken van zijn stad.

Hij had zojuist van zijn consulente het dringende advies gekregen zich te vervoegen bij een instelling voor de geestelijke gezondheidszorg (GGZ) voor psychotherapie. „Zou een brief van mijn huisarts helpen? Ik wil dit niet. Ik kan dit niet”, mailde hij. Zijn angst is zo groot dat hij onder geen beding zijn naam bekend wil maken. Hij vreest dat zijn uitkering omlaag gaat als hij zich niet bij die instelling meldt. Of erger: dat hij zijn uitkering verliest omdat hij te weinig zou doen aan zijn reïntegratie. De Amsterdamse advocaat Marc van Hoof weet van een soortgelijke situatie. Zijn cliënt had te horen gekregen dat hij zich voor psychiatrische behandeling moest melden bij de Amsterdamse GGZ-instelling Mentrum.

Hij ging. „Als hij nu zou stoppen, zou hem dat alsnog zijn uitkering kunnen kosten”, zegt Van Hoof. De advocaat heeft grote moeite met de manier waarop bijstandsgerechtigden onder druk worden gezet om in therapie te gaan. „Dit is een enorme inbreuk op het zelfbeschikkingsrecht van een mens.” In het geval van zijn cliënt waren de keuringsrapporten van een psycholoog en een arbeidsdeskundige genoeg om te verlangen dat hij zich liet behandelen.

Volgens Jo Bothmer van het Landelijk Netwerk Cliëntenorganisaties worden bijstandsgerechtigden mondjesmaat gedwongen bij een erkend psycholoog in therapie te gaan. Maar ze worden wel vaak naar kortdurende therapeutische sessies gestuurd, iets wat opvallend toeneemt. „Wij merken dat gemeenten veel meer van dit soort trajecten aan het inkopen zijn.’ Cliëntenraden en advocaten hebben al moeite met drang; de verplichting tot behandeling vinden ze nog veel erger. Gemeenten mogen - op grond van artikel 55 van de Wet werk en bijstand (WWB) - bijstandsgerechtigden verplichten een medische behandeling te ondergaan, waaronder psychotherapie, als zij dit noodzakelijk achten voor een snellere reïntegratie.

Het enige vereiste is dat sociale diensten eerst deskundig advies inwinnen bij een arts. Verbijsterd Psychologen zijn verbijsterd. „Dit kan toch niet”, zegt directeur Dick Nieuwpoort van de Landelijke Vereniging van Eerstelijnspsychologen. „Artsen mogen pas iemand gedwongen laten behandelen als die een gevaar vormt voor zichzelf of een ander. En een bijstandsconsulent zou dat wel zo maar mogen doen?” Woordvoerders van diverse gemeenten bezweren dat zij tot nu toe niemand hebben verplicht tot therapie.

Maastricht probeert bijstandsgerechtigden die psychische hulp nodig hebben, te ‘overtuigen’. In april kwam die gemeente in opspraak omdat een bijstandsgerechtigde zich gedwongen voelde een reïncarnatietherapie te volgen. Volgens een woordvoerder was de vrouw zelf met het idee van die therapie gekomen. „Ze is niet gedwongen. Al begrijpen wij wel dat sommige mensen het zo ervaren”, zegt een woordvoerder.

Leeuwarden wint eerst advies van deskundigen in. Vervolgens wordt dat besproken met de cliënt. „Wanneer die niet wil meewerken, zal er vast wel enige aandrang plaatsvinden”, erkent een woordvoerder van die gemeente. Amsterdam heeft in werkprotocollen opgenomen dat er wel aangedrongen mag worden op een therapie, maar dat dit in principe niet wordt verplicht. „We willen bij voorkeur mensen motiveren dit te doen.” Volgens psycholoog Ad Kerkhof, gespecialiseerd in de behandeling van piekergedrag en zelfmoord bij patiënten, moeten gemeenten zich helemaal niet op dit vlak begeven.

„Veel mensen die langdurig in de bijstand zitten, hebben al twintig therapieën doorlopen. Voordat je die nog een therapie aanbiedt, moet je wel heel goed nadenken over welke dan nog geschikt is.” Bovendien kan het ook nog eens verkeerd uitpakken. „Mensen kunnen er ook juist van doorslaan.” Ook de man die zijn toevlucht zocht tot de cliëntenraad, heeft al een heel medisch verleden. „Ik krijg al allerlei andere soorten behandelingen op dit moment. Ik voel me enorm onder druk gezet en ik ga er echt helemaal aan onderdoor.”


Ik ben benieuwd naar je reactie Remster.

[Remster]

Weet je dat zeker?

Zo stond het in ieder geval in de krant.

Uit het stuk wat je hierboven hebt geplaatst kan ik niet opmaken dat dat iets te maken heeft met dat voorval in Delft.

[koetjeBoe]

zelfs verplichten een psychiater te bezoeken

Als ik naar buiten kijk, zie ik op straatnaambordjes westerse teksten, geen soviet-cyrillische.

Straks probeert men werkzoekenden te verplichten electroshock-"therapie" te ondergaan.