Als er alleen maar negatieve recensies bij staan, krab je jezelf nog wel een keer achter de oren voordat je het besteld. Is het overwegend positief wat erover geschreven wordt, dan ben je eerder geneigd het product te kopen.

De betrouwbaarheid van deze recensies is niet altijd even groot. Het blijkt kinderlijk eenvoudig om nep-recensies te plaatsen, terwijl de sites verklaren actief redactie te voeren op de geplaatste recensies. De afgelopen tijd lagen bekende recensiesites als IENS, YELP en ZOOVER onder vuur. Inmiddels hebben de betrokken sites maatregelen genomen.

Betalen voor reviews

Wie even verder speurt op internet ziet dat er een levendige handel bestaat in ‘kapitaal’, waardoor de populariteit van een bedrijf of product groter kan lijken. Zo kunnen (Facebook) likes en (Google’s) +1’s in pakketten gekocht worden en bieden recensiesites positieve reviews aan voor bijvoorbeeld apps. Ook recensies voor producten op bol.com en andere online winkels kunnen worden besteld. Het bedrijf likeskopen.net biedt ons zelfs de mogelijkheid om voor 4 euro per review op een vergelijkingssite van onze keuze, positieve reviews te plaatsen over ons product.Valse beoordelingen

Ook zonder te betalen blijkt het kinderlijk eenvoudig om valse beoordelingen te geven. We nemen bol.com als voorbeeld en plaatsen er tientallen reviews op hetzelfde tijdstip, vanaf hetzelfde IP-adres. Zelfs bij boeken die nog niet verschenen zijn worden alle reviews goedgekeurd en geplaatst.

Het internet lijkt in die zin een vrijplaats voor praktijken die in de traditionelere domeinen aan banden zijn gelegd. Een betaald artikel in een magazine wordt vaak aangeduid als een advertorial, maar in het geval van betaalde tweets is dat veel minder duidelijk. Een bedrijf dat consumenten belt om hen een betere autoverzekering aan te raden, zal zich aan de telefoon niet zo snel voordoen als de buurman. Via het zogenaamde linkspammen kan die suggestie echter wel gewekt worden. Door op openbare fora aanbevelingen met links te plaatsen, wordt de suggestie gewekt dat deelnemers simpelweg te maken hebben met een individu, terwijl in werkelijkheid een marketing-team de discussie “kaapt” om reclame te maken.Een richtlijn

De branchevereniging voor dialoog marketing, de Dutch Dialogue Marketing Association (DDMA) heeft een richtlijn opgesteld dat het onderscheid tussen een feit en een verkooppraatje duidelijker moet maken. Zo zou er bijvoorbeeld achter elke betaalde tweet een #spon (sponsoring) moeten komen om te verduidelijken dat het om reclame gaat. Ook de Stichting Reclame Code onderschrijft het belang van deze richtlijn. De verwachting is dat deze richtlijn op korte termijn wordt ingesteld.